Bedelaars geef ik nooit geld. De 2 tot 3 keer dat ik dit wel gedaan heb niet meegerekend. Doe ik dit uit gierigheid? Ben ik gebrainwasht door het jarenlang aanhoren dat er met aalmoezen enkel drank en/of drugs gekocht wordt? Geloof ik dat mijn belastingsgeld gebruikt wordt om voor de daklozen te zorgen? Of ben ik gewoon emotioneel afgestompt door het dag in, dag uit geweld en miserie zien op het nieuws?
Het niets geven, geeft mij echter wel een groot schuldgevoel. Ergens ben ik wel blij dat het mij toch nog iets doet, dat ik niet mijn ogen kan sluiten voor een medemens zijn ongeluk. Daar heeft de bedelaar in kwestie –waar ik niets aan geef- natuurlijk niet veel aan.
Dit is toch een merkwaardig iets: door het aanschouwen van iemand met minder geluk dan mezelf, voel ik mij beter. Het besef dat die persoon bijna niets heeft, maakt mij gelukkig dat ik zo veel heb. Het lijkt een walgelijke gedachte.
Dit brengt mij terug naar mijn oorspronkelijk vraag: waarom geef ik die arme stakker geen cent? Eerlijk gezegd heb ik helemaal geen excuus.
Mijn broer geeft les aan een meisje wiens moeder het ganse gezin onderhoudt door te bedelen aan de ingang van de Carrefour. Niets geen geld voor drank of drugs, maar geld voor eten, kleren en schoolgerief voor de kinderen. Draagt de OCMW dan geen steentje bij? Ja, het absolute minimum waarmee je geen gezin mee kan onderhouden. Misschien dat ik volgende keer wel eens die enorme moeite doe om mijn portefeuille boven te halen en iets te geven.
1 opmerking:
Van Leo Tolstoj: "Ik zit op iemands rug en dwing hem mij te vervoeren. Niettemin verzeker ik mezelf en anderen ervan dat ik vreselijk met hem te doen heb en op allerlei mogelijke manieren probeer zijn last te verlichten - behalve door van zijn rug af te gaan."
Een reactie posten