Wat ik nu eens echt lelijk vind, zijn barbiepoppen. Samen met hun levende versies Paris Hilton en Britney Spears, vertegenwoordigen ze alles wat ik een vrouw niet toewens. Behalve blond haar misschien, daar is niets fout aan.
Dat ik de enige niet ben, weet ik wel, maar ik ga niet zover zoals vele jonge meisjes die hun poppen verminken. Ik ben dan ook niet meer zo jong en heb geen dergelijke poppen in mijn bezit. Evenmin koester ik haatgevoelens tegenover het stuk speelgoed. Sommige pubers zetten filmpjes op You Tube over hoe ze de pop onthoofden, laten ontploffen, koken of verbranden en in een kunstzinnig televisieprogramma zag ik ooit hoe Barbie in de magnetron tot een hoopje gesmolten plastic werd omgedoopt.
Levende popjes zag ik gisteren ook in de film Little Miss Sunshine. Het is een on-the-road-movie over een nieuwsamengesteld gezin bestaande uit een Nietze-lezende puberzoon die weigerde te praten, een aan hard drugs verslaafde opa die aanzette tot vrije seks, een suïcidale homofiele oom, een doorsnee moeder, een hopeloos naar succes hunkerende vader en dan de zevenjarige Olive die maar één droom had: missverkiezingen winnen.
Het meisje wou dolgraag een missverkiezing winnen maar moest opboksen tegen leeftijdsgenootjes die gehuld waren in luxepakjes en ingewikkelde haardossen. Hun gezichtjes waren zodanig met airbrush opgemaakt dat het resultaat niet mooi, maar griezelig was. Eigenlijk stond er maar één mooi kind op het podium en dat was Olive.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten