Online mausoleum

Dé natte droom voor durfkapitaalinvesteerders: het online mauseleum. Het is al ver gekomen als een mens nu zelfs al te lui wordt om het graf van geliefden in persoon te gaan bezoeken. Tegenwoordig moet je voor niets meer je huis verlaten, je kan nu ook al virtuele bloemen achterlaten (misschien binnenkort met real-life geur?). Emosociale media heet dat dan.

Viktoria

Gisteren las ik het verhaal over de zestienjarige Viktoria die met haar ouders en broer in Kortenberg woont. Sedert 1999. Het zijn etnische Russen die uit Kazachstan vluchtten na doodsbedreigingen. De vader was er luchtverkeerleider en de moeder meteorologe. Viktoria spreekt perfect Nederlands en haalt mooie resultaten in de humaniora aan het Heilig Hart in Heverlee. Als opgejaagd wild lijdt ze echter aan allerlei kwalen. Van angst en stress om plots opgepakt te worden. Ze moeten ons land verlaten en het meisje deed deze week haar verhaal in Humo. Waren het de foto's van het mooie kind dat de onschuld zelve uitstraalt die mijn hart week maakten? Wat als het een dom, lelijk kind was geweest? Zou ik het dan ook zo hartverscheurend vinden?

Dakpannen

Eerst wist ik niet wat ik zag. Ik dacht aan beschilderde dakpannen die je eventueel op een zuiderse vakantiebestemming als souvenir kan kopen. Ga even hier kijken.

Hoedanook, ik vind het afschuwelijk en toch nog een tikkeltje erger dan de gewone, naturel kunstnagels. Het is sterker dan mezelf en ik wil niet in hokjes denken, maar 'dames' met kunstnagels of gelnagels of hoe die dingen mogen heten, hebben op mij een zelfde effect als mannen met witte kousen of te korte broekspijpen.

Jaloezie

Niets zo leuk als een ander jaloers maken. Daar ga ik dan: IK vertrek zaterdag voor 3 weken op reis. Niet alleen ga IK naar Noorwegen via Denemarken en via Stockholm op de terugweg, IK heb mijn privégids mee, mag gratis slapen en eten bij echte Noren en zal dingen doen die gewone toeristen niet doen.
Zoals: ferrytocht van Kopenhagen naar Oslo, Ǻlesund bezoeken met één van de vooraanstaande architecten gespecialiseerd in de Jugendstill die zo kenmerkend is voor die stad, boottocht in de Geirangerfjord, vissen in Efjorden met een inwoner van Lofoten, Bruinvissen en Orca's spotten (als we geluk hebben), Gletjertocht op de tweede grootste gletjer van Europa (zolang er nog gletjers zijn), grottentocht in Mo I Rana, 3-daagse in Stockholm en bezoek aan Kolding op terugtocht naar Gent. En heb ik al gezegd dat dit allemaal gratis is?
IK kan alvast niet meer wachten, en jullie?!

Knorri loves you

Rare hobbies

Sommige mensen hebben te veel tijd en starten dan maar met rare hobbies. Hier enkele voorbeelden:
1) drifthout, bidprentjes of kotszakjes verzamelen
2) grappige namen opzoeken in de witte gids
3) opsommen van alle mogelijke manieren om te sterven
4) zich verkleden als Japanse stripfiguren of als Elfje
5) foto's trekken van katten met een hitlersnor
6) het dragen van luiers??
7) een 14 km lange ketting uit snoeppapiertjes vlechten

Tattoos

Ok, sommige tattoos zijn mooi en cool...voor ongeveer 5 minuten en dan ben ik ze al weer beu gezien. Ik stel mij altijd die persoon voor als die 80 is en zijn/haar vel eerst moet opspannen zodat je de oorspronkelijke figuur kan zien.
Dat er ook heel wat lelijke tattoos bestaan toont deze link. Vermoedelijk waren enkele mensen serieus dronken toen ze deze lieten zetten.

Hond

Ik wil graag een hond, maar liefst geen mormel!

Beuhhh!

Een koe die je onnozel aankijkt wanneer je voorbij loopt. Mooi toch?

België welvaartstaat?

Bedelaars geef ik nooit geld. De 2 tot 3 keer dat ik dit wel gedaan heb niet meegerekend. Doe ik dit uit gierigheid? Ben ik gebrainwasht door het jarenlang aanhoren dat er met aalmoezen enkel drank en/of drugs gekocht wordt? Geloof ik dat mijn belastingsgeld gebruikt wordt om voor de daklozen te zorgen? Of ben ik gewoon emotioneel afgestompt door het dag in, dag uit geweld en miserie zien op het nieuws?
Het niets geven, geeft mij echter wel een groot schuldgevoel. Ergens ben ik wel blij dat het mij toch nog iets doet, dat ik niet mijn ogen kan sluiten voor een medemens zijn ongeluk. Daar heeft de bedelaar in kwestie –waar ik niets aan geef- natuurlijk niet veel aan.

Dit is toch een merkwaardig iets: door het aanschouwen van iemand met minder geluk dan mezelf, voel ik mij beter. Het besef dat die persoon bijna niets heeft, maakt mij gelukkig dat ik zo veel heb. Het lijkt een walgelijke gedachte.

Dit brengt mij terug naar mijn oorspronkelijk vraag: waarom geef ik die arme stakker geen cent? Eerlijk gezegd heb ik helemaal geen excuus.

Mijn broer geeft les aan een meisje wiens moeder het ganse gezin onderhoudt door te bedelen aan de ingang van de Carrefour. Niets geen geld voor drank of drugs, maar geld voor eten, kleren en schoolgerief voor de kinderen. Draagt de OCMW dan geen steentje bij? Ja, het absolute minimum waarmee je geen gezin mee kan onderhouden. Misschien dat ik volgende keer wel eens die enorme moeite doe om mijn portefeuille boven te halen en iets te geven.

Snot en kwijl

Ik weet niet precies wat mij dit ongemak bezorgt, maar het hangt in de lucht. Zweeft. Voortgeduwd door de wind. Waarschijnlijk stuifmeel dat bepaalde bomen produceren.

De hele dag en nacht moet ik ervan snuiven, gorgelen, niezen en snuiten. Leuk voor mijn naasten. Het kriebelt in mijn keelholte en doet mijn oren suizen. Knipperen met de ogen. Tranen.

Hooikoorts misschien?

Paradijs

Wat is het paradijs? Voor iedereen iets anders. Voor sommigen een wereld vol materiële zaken, voor anderen zo minimalistisch mogelijk, een soort spirituele rijkdom. Laten we het op iets daartussen houden?

Bovenstaande videoclip van Manu Chao vind ik een schitterend voorbeeld van hoe je met op het eerste zicht lelijk basismateriaal, toch een prachtig concept kan maken. Maar misschien vind jij het aartslelijk?

Kitsch - Edelkitsch - Überkitsch

Smaak - iedereen weet wat het is, hoe het eruit ziet, maar niemand kan het echt omschrijven. Om slechte smaak te detecteren wenden wij ons naar de experten "met goede smaak". Op hun goedkeuren worden zaken geklasseerd als kunst of kitsch. Niet alleen beslissen zij of iets kitsch is, ze geven zelfs nog een gradatie van slechte smaak mee: wanneer iemand kunst probeert te maken maar daar niet in slaagt, spreken we over kitsch. Het kan ook elke vorm van gemeende wansmaak zijn. Wanneer een cultuuruiting vanuit kunstzinnig oogpunt als kitsch gezien moet worden, maar de schepper ervan kosten noch moeite gespaard heeft spreekt men van Edelkitsch. Voorbeelden zijn Las Vegas en Disneyland. Kitsch die, soms bewust, zo frappant vals pretentieus is dat hij zelfs als massaproduct niet te genieten is (en daardoor ook niet aanslaat) pleegt men Überkitsch te noemen.
Persoonlijk denk ik bij kitsch standaard aan de porseleinen beeldjes die op de schouw bij oude mensen staan of de kantwerkjes die op de zetel tegen de vette haarplekken liggen. Overigens hanteer ik slechts 2 klassen: mooi of niet, maar ik pretendeer dan ook niet iets van goede smaak te hebben. Volgens mij kan kitsch dan ook soms mooi zijn. Kijk maar op deze website.

Verkiezingen

Oef, ze mogen binnenkort weer uit het landschap verdwijnen, de panelen met glimlachende smoelwerken. Stem op mij! Ik maak alles beter! Nog even geduld want vanaf morgen plakken ze er fluobanners op met boodschappen als 'Bedankt kiezers!'

Geen pamfletjes meer onder de ruitenwissers of in de brievenbus. Geen verkiezingshows meer op televisie. Dit wordt vervangen door speculaties. Wie met wie?

Eigenlijk hoop ik in de eerste plaats: niet die!

Barbie

Wat ik nu eens echt lelijk vind, zijn barbiepoppen. Samen met hun levende versies Paris Hilton en Britney Spears, vertegenwoordigen ze alles wat ik een vrouw niet toewens. Behalve blond haar misschien, daar is niets fout aan.

Dat ik de enige niet ben, weet ik wel, maar ik ga niet zover zoals vele jonge meisjes die hun poppen verminken. Ik ben dan ook niet meer zo jong en heb geen dergelijke poppen in mijn bezit. Evenmin koester ik haatgevoelens tegenover het stuk speelgoed. Sommige pubers zetten filmpjes op You Tube over hoe ze de pop onthoofden, laten ontploffen, koken of verbranden en in een kunstzinnig televisieprogramma zag ik ooit hoe Barbie in de magnetron tot een hoopje gesmolten plastic werd omgedoopt.

Levende popjes zag ik gisteren ook in de film Little Miss Sunshine. Het is een on-the-road-movie over een nieuwsamengesteld gezin bestaande uit een Nietze-lezende puberzoon die weigerde te praten, een aan hard drugs verslaafde opa die aanzette tot vrije seks, een suïcidale homofiele oom, een doorsnee moeder, een hopeloos naar succes hunkerende vader en dan de zevenjarige Olive die maar één droom had: missverkiezingen winnen.

Het meisje wou dolgraag een missverkiezing winnen maar moest opboksen tegen leeftijdsgenootjes die gehuld waren in luxepakjes en ingewikkelde haardossen. Hun gezichtjes waren zodanig met airbrush opgemaakt dat het resultaat niet mooi, maar griezelig was. Eigenlijk stond er maar één mooi kind op het podium en dat was Olive.

Manboobs

Eén van de laatste taboes van onze samenleving: manborsten. Hoofdzakelijk beperkt tot de meer stevige mannelijke medemens. Sommige mannen worden echter geboren met een hoger oestrogeengehalte en krijgen borstjes in de pubertijd. Ongeveer 33 % van alle mannen zou manborsten in de één of andere vorm hebben, doch dit is niet altijd waarneembaar.
Of deze borsten al dan niet melk bevatten is niet zeker. Niemand is dan ook dapper genoeg om dit te controleren.
In Engeland is er alvast een clubje opgericht. Doorklikken op eigen risico...Er bestaat zelfs een eigen clubliedje, toetreden is gratis voor de geïnteresseerden.

Navelpluis

Persoonlijk kende ik het niet. De wondere wereld van navelpluis beperkte zich tot voor kort tot the happy few; een handvol navelstaarders en mensen gezegend met opstijgend schaamhaar. Toevallig ontdekte ik het via enkele omwegen langs het internet. Blijkbaar hebben ze in Australië hier wetenschappelijke studies over verricht en wonnen hiermee zelfs een Ig Nobelprijs. Even een langlevend misverstand uit de wereld helpen: navelpluis ontstaat uit verdwaalde kledingsvezel vermengd met dode huidcellen en lichaamshaar. Dit alles migreert vanuit de onderbroek naar de navel .
De meeste navelpluis is blauw omdat de meeste kleren blauwe vezels bevatten.

G. Barker uit Australië verzamelt zijn pluisjes al sinds 1984 aan een gemiddelde oogst van 3,03 mg/dag.

Afscheid van Mevrouw Janssens

Mevrouw Janssens is niet meer en dat kan mij eigenlijk geen moer schelen. Alleen, het feit dat ze op sterven na dood was en ik haar uit haar lijden verloste en daarna over mijn toeren was, stond gisteren symbool voor alles wat mij tegen zat en voor alle miserie op deze aardkloot. Niet dat ik gebukt ga onder zorgen. Gewoon, soms ga je zo snel dat je bij de minste, futiele en onbeduidende tegenslag keihard uit de bocht gaat.
Door te bloggen, lijkt het misschien dat ik de tijd onder controle heb. Niet dus. De tijd haalt mij in nog voor ik begonnen ben. Zo vergat ik zaterdagavond domweg naar een feest bij de buren te gaan. Alle begrip vanwege de feestvierders, maar zelf vind ik de vergetelheid schandalig.

Enfin, Mevrouw Janssens. Ze was al een paar dagen ziek. Mea culpa, ik had haar maar niet als wipkip voor Cochin-haan Kokki moeten laten fungeren. Maar ik wou vermijden dat de haan de broedse Cochin-hen met zijn mannelijke instincten lastigviel. Eerdere pogingen om de haan bij zijn broeder Peppi te huisvesten, waren op zware gevechten uitgedraaid, dus uit plaatsgebrek bleef Kokki in de ren. Met enkel Mevrouw Janssens. Ik zou binnenkort Peppi slachten en dan kon Kokki zijn plaats buiten de ren innemen.
Maar ik was nog niet mentaal klaar om zonder ervaring op mijn eentje een hoen te slachten. Wat als hij zou voortlopen na het onthoofden? Spuit het bloed er dan uit? Hoe verwijder ik de pluimen en ingewanden? Ik wachtte tot iemand het mij zou tonen. Ooit. Soit, ik stelde het uit.
Ze lag daar zo zielig en ademde moeizaam. Haar ogen kon ze nauwelijks openhouden. Kordaat ging ik terug richting garage om de spade en handschoenen voor zware karweien.
Toen ik terug voor haar stond, kreeg ik een klop van de hamer. Mijn maag zat vol beton en draaide. Dode kippen had ik reeds gehad, maar zelf doden? Ik wilde die stomme kip niet met de spade van haar kop ontdoen. Nochtans had ik geen gevoelens voor dat beest, hooguit wat medelijden. Stond ik daar met mijn handschoenen aan tegen een paal te leunen om niet omver te vallen.
Het was wreder haar een natuurlijke dood te laten sterven, dus ik nam haar toch op mijn spade, droeg haar naar het weiland en klaarde de klus.
Vandaag plukte ik onze eerste frambozen. Proefde en was tevreden.